تفاوت های اصلی بین بیت کوین و اتریوم

مقایسه بیت کوین و اتریوم

تفاوت بیت کوین و اتریوم

بیت کوین (BTC) و اتریوم (ETH)، دو ارز دیجیتال محبوب هستند و به رشد این بخش کمک زیادی کرده اند. بیت کوین اولین ارز دیجیتالی بود که ایجاد شد و به عنوان طلای دیجیتال یا «نسخه دوم طلا» در نظر گرفته می شود، در حالی که اتریوم را می توان به عنوان یک رایانه غیرمتمرکز برای جهان در نظر گرفت.

بیت کوین طلای دیجیتال در نظر گرفته می شود که می توان آن را به راحتی ذخیره و تقسیم کرد. اتریوم به عنوان یک رایانه غیرمتمرکز برای جهان در نظر گرفته می شود زیرا از این شبکه برای اجرای برنامه های غیرمتمرکز (DApps) استفاده می شود، یعنی برنامه هایی که تحت کنترل یک مرجع مرکزی نیستند.

بیت کوین و اتریوم بر اساس معیارهای مختلف، دو ارز دیجیتال برتر هستند. این معیارها شامل ارزش بازاری، آدرس های کیف پول منحصر به فرد و حجم معاملات در صرافی های ارزهای دیجیتال است. ارزش بازار به کل ارزش دلاری عرضه در گردش یک ارز دیجیتال اشاره دارد. آدرس‌های کیف پول به گروهی از اعداد اشاره دارد که معادل حساب‌های موجود در شبکه یک ارز دیجیتال را نشان می‌دهند.

بیت‌کوین و اتریوم شباهت‌های زیادی دارند: این دارایی‌ها مبتنی بر یک دفتر کل توزیع شده عمومی به نام بلاک چین هستند و می‌توانند در کیف پول‌های دیجیتال ذخیره شوند، از گروه های عددی به عنوان آدرس استفاده میکنند و در صرافی‌های ارزهای دیجیتال معامله می‌شوند.

هر دو ارزهای دیجیتال غیرمتمرکز هستند، به این معنی که توسط بانک های مرکزی یا سایر مقامات مالی صادر یا تنظیم نمی شوند. در عوض، آنها به کامپیوترهایی که نسخه‌هایی از شبکه‌هایشان را اجرا می‌کنند، و به عنوان گره‌ها شناخته می‌شوند، متکی هستند تا مطمئن شوند که همه شرکت‌کنندگان شبکه با یکدیگر توافق دارند.

تفاوت های مهمی بین هر دو ارز دیجیتال وجود دارد. برخی استدلال می کنند بیت کوین و اتریوم رقیب یکدیگر هستند. در واقع، آنها ممکن است مکمل یکدیگر باشند زیرا اهداف متفاوتی را دنبال می کنند. بیت کوین ممکن است به عنوان ذخیره ارزش استفاده شود، در حالی که اتریوم برای تعامل با برنامه های ساخته شده بر روی بلاک چین اتریوم استفاده می شود. ممکن است بیت کوین برای حفظ ارزش و به عنوان یک پناهگاه امن مورد استفاده قرار گیرد، در حالی که اتریوم می تواند برای دسترسی به خدمات مالی غیرمتمرکز (DeFi) استفاده شود.

بیت کوین چیست؟

بیت کوین اولین ارز دیجیتالی بود که راه اندازی شد و مستقل از هر مرجع مرکزی کار می کرد. اولین بلاک داده در بلاکچین آن، به نام جنسیس بلاک (genesis block)، در ژانویه ۲۰۰۹ توسط خالق آن ساتوشی ناکاموتو استخراج شد. از آن زمان، پذیرش بیت کوین طور پیوسته در حال رشد بوده است. بیت کوین به عنوان یک سیستم نقدی الکترونیکی همتا به همتا (P2P) ایجاد شده است، به این معنی که تراکنش ها را می توان بدون هیچ مرجع مرکزی انجام داد.

طرحی که منجر به ایجاد بلاک چینِ بیت کوین شد در سال ۲۰۰۸ از طریق وایت پیپر نوشته شده توسط ناکاموتو ایجاد شد. بیت کوین به کاربران اجازه می دهد تا خارج از کنترل هر دولت، بانک یا موسسه مالی ارزها را مدیریت کنند.

بیت کوین اولین ارز دیجیتال مبتنی بر فناوری دفتر کل غیرمتمرکز (DLT) به نام بلاک چین بود. فناوری بلاک چین تعدادی از مشکلات را حل کرد، از جمله مسئله فرماندهان بیزانسی، که مشکلات سیستم های غیرمتمرکز را برای توافق بر روی یک حقیقت واحد توصیف می کند. برای غلبه بر مشکل فرماندهان بیزانسی، بیت کوین از روش اثبات کار (Pow) و یک بلاکچین استفاده می کند. ماینرهای متعدد، که همگی نقش فرمانده را دارند، مشکل را حل می کنند. هر گره تلاش می کند تا تراکنش هایی که مشابه ارتباطات ارسال شده به فرمانده ها هستند را تأیید کند.

بلاک چین بیت کوین به صورت عمومی در دسترس است و با تاریخچه هر تراکنشی که تا به حال بر روی آن انجام شده در ارتباط است و برای جلوگیری از دستکاری بین چندین گره توزیع شده است.

دستکاری از طریق رشته های طولانی اعداد به نام هش شناسایی می شود که باید برای هر گره دقیقاً یکسان باشد. شبکه بیت‌کوین مجموعه‌ای از داده‌ها را پردازش می‌کند و از طریق تابع هش SHA-256، به هش تبدیل می‌کند. تابع هش SHA-256، الگوریتمی است که داده‌ها را پردازش می‌کند تا آن‌ها را به رشته‌های طولانی اعداد تبدیل کند. هنگامی که یک هش معتبر پیدا شد، در شبکه پخش می شود و به یک بلاک جدید اضافه می شود.

ماینرها در بلاک چین بیت کوین این بلاک ها را از طریق یک فرآیند اثبات کار تولید و پخش می کنند که در آن ماشین ها از مقادیر زیادی قدرت محاسباتی برای مشارکت در عملکردهای هش استفاده می کنند. اعضای شبکه با روش اثبات کار، به یک اجماع می رسند.

همچنین بخوانید : آیا رویداد هاوینگ بیت کوین زمان مناسبی برای سرمایه گذاری در این ارز دیجیتال است؟

بیت کوین به عنوان یک ابزار مبادله عرضه شد و به عنوان یک ذخیره ارزش نیز پذیرفته شد. ذخیره ارزش، دارایی است که ارزش آن در طول زمان حفظ می شود.

اتریوم چیست؟

بیت‌کوین از فناوری بلاک چین برای تراکنش‌های پولی استفاده می‌کند و به گره‌ها و پیام‌ها اجازه می‌دهد به هر تراکنش متصل شوند، اما اتریوم با استفاده از بلاک چین برای ایجاد یک کامپیوتر غیرمتمرکز قدمی فراتر می‌گذارد.

اتریوم یک شبکه بلاک چین منبع باز و توزیع شده غیرمتمرکز است که از ارز دیجیتال بومی آن، اتر (اتریوم) پشتیبانی می کند و برای انجام تراکنش ها و تعامل با برنامه های کاربردی ساخته شده بر مبنای شبکه اتریوم استفاده می شود. وایت پیپر اتریوم در سال ۲۰۱۳ توسط یکی از بنیانگذاران آن ویتالیک بوترین (Vitalik Buterin) منتشر شد که جزئیات استفاده از قراردادهای هوشمند را شرح می دهد قراردادهای هوشمند قراردادهایی خوداجرا هستند که با کد نوشته شده اند.

قراردادهای هوشمند امکان ایجاد برنامه‌های غیرمتمرکز یا DApps را فراهم می‌کنند، برنامه‌هایی که بدون کنترل یک نهاد مرکزی کار می‌کنند. در سال ۲۰۱۴، بوترین و سایر بنیانگذاران اتریوم، اتر را فروختند تا برای توسعه اتریوم سرمایه جمع آوری کنند.

از بنیانگذاران اتریوم می توان به بوترین، گوین وود، جفری ویلک، چارلز هاسکینسون، میهای آلیسی، آنتونی دی ایوریو و امیر چتریت اشاره کرد. بنیان‌گذاران بنیاد اتریوم را در سوئیس راه‌اندازی کردند، بنیاد اتریوم یک سازمان غیرانتفاعی است که به حمایت از شبکه اتریوم اختصاص دارد.

در جولای ۲۰۱۵، شبکه اتریوم به عنوان یکی از جاه طلبانه ترین پروژه ها در فضای کریپتو با هدف تمرکززدایی همه چیز در اینترنت راه اندازی شد. مانند بیت کوین، اتریوم یک پلتفرم غیرمتمرکز بدون یک مرجع مرکزی حاکم است که از اثبات کار استفاده می کند تا اطمینان حاصل کند که عوامل مخرب قادر به دستکاری داده های بلاک چین نیستند.

اتریوم دارای زبان برنامه نویسی خاص خود به نام سالیدیتی Solidity است و برای برنامه ریزی قراردادهای هوشمند و اجرا بر روی بلاک چین استفاده می شود. کاربردهای اتریوم به لطف استفاده از قراردادهای هوشمند متنوع است. ممکن است مانند اینترنت که سالها بعد از راه اندازی آن فیس بوک و گوگل ایجاد شدند موارد استفاده اصلی آن نیز هنوز اختراع نشده باشد. نوآوری در شبکه اتریوم در حال افزایش است. برنامه های غیرمتمرکز ارائه دهنده خدمات مالی، توکن های غیر مثلی (NFT) نمونه هایی از آنچه هستند که قراردادهای هوشمند به توسعه دهندگان اجازه ساخت می دهد.

در حالی که بیت کوین به عنوان وسیله ای برای تبادل و ذخیره ارزش استفاده می شود، اتر برای تعامل با برنامه های کاربردی در شبکه اتریوم استفاده می شود. پرداخت برای تراکنش ها، ایجاد قراردادهای هوشمند و استفاده از DApps، همگی کاربران را ملزم به پرداخت هزینه به صورت اتر می کند. با افزایش ارزش اتر، از آن به عنوان ذخیره ارزش نیز استفاده شد.

برنامه‌های غیرمتمرکز ساخته شده بر روی اتریوم به اتر و سایر دارایی‌های دیجیتال اجازه می‌دهند تا به روش‌های مختلف از جمله به عنوان وثیقه برای وام‌ها استفاده شوند یا به وام گیرندگان برای کسب سود قرض داده شوند. وثیقه به دارایی هایی اطلاق می شود که به عنوان وثیقه برای بازپرداخت وام سپرده شده است. به عنوان مثال، یک کاربر می تواند ۱۰۰۰ دلار اتریوم را به یک برنامه غیرمتمرکز واریز کند تا از طریق آن وام ۷۵۰ دلاری دریافت کند، در حالی که سود وجوه سپرده شده را دریافت می کند.

تفاوت های اصلی بین بیت کوین و اتریوم

در حالی که هر دو شبکه بیت کوین و اتریوم مبتنی بر مفهوم دفتر کل توزیع شده و رمزگذاری هستند، از نظر مشخصات فنی بسیار متفاوت هستند. به عنوان مثال، در حالی که بیت کوین به عنوان معادل دیجیتالی طلا برای ذخیره ارزش عمل می کند، اتر برای تامین انرژی شبکه اتریوم و برنامه های کاربردی آن استفاده می شود.

امکان صدور توکن های جدید در هر دو شبکه بیت کوین و اتریوم وجود دارد. بیت کوین از لایه Omni استفاده می کند. Omni، یک پلتفرم برای ایجاد و معامله ارز در بلاک چین بیت کوین است. پذیرش لایه Omni حول استیبل کوین ها متمرکز شده است. از سوی دیگر، توکن‌های اتریوم طبق استانداردهای مختلفی صادر می‌شوند که محبوب‌ترین آنها ERC-20 است.

استاندارد ERC-20 فهرستی از قوانین را برای توکن های شبکه تعریف می کند. استاندارد ERC-20 شامل چندین عملکرد است که توسعه دهندگان باید قبل از راه اندازی توکن های خود اجرا کنند. این عملکردها شامل ارائه اطلاعات در مورد کل عرضه توکن، ارائه مانده حساب در آدرس های کاربران و امکان جابجایی وجوه بین آدرس ها است.

تراکنش‌های بیت‌کوین ماهیت پولی دارند، اما تراکنش‌ها می‌توانند با رمزگذاری این یادداشت‌ها یا پیام‌ها در فیلدهای داده در تراکنش‌ها، یادداشت‌ها و پیام‌هایی به آن‌ها اضافه شوند. تراکنش‌های اتریوم می‌توانند حاوی کدهای اجرایی برای ایجاد قراردادهای هوشمند یا تعامل با قراردادهای خوداجرا و برنامه‌هایی باشند که با استفاده از آنها ساخته شده‌اند.

از دیگر تفاوت‌های این شبکه‌ها می‌توان به زمان اضافه شدن بلاک‌های جدید داده اشاره کرد که زمان تایید تراکنش‌ها را تعیین می‌کند. بلاک ها در شبکه بیت کوین به طور متوسط هر ۱۰ دقیقه اضافه می شوند، در حالی که در اتریوم حدود ۱۵ ثانیه طول می کشد.

آدرس های کیف پول عمومی نیز در هر دو شبکه متفاوت است. این آدرس‌ها، شناسه‌های منحصربه‌فردی هستند که به کاربران امکان می‌دهند وجوه دریافت کنند. این ادرس ها مانند شماره حساب بانکی بین‌المللی (IBAN)، که یک شناسه منحصربه‌فرد است و مؤسسات مالی از آن برای شناسایی بانک و کشوری که حساب مشتری تعلق دارد، استفاده می‌کنند. در بیت‌کوین، آدرس‌ها می‌توانند با ۱، ۳ یا با «bc1» شروع شوند، در حالی که در اتریوم با «۰x» شروع می‌شوند.

هم بیت‌کوین و هم اتریوم مبتنی بر اجماع اثبات کار هستند، اما اتریوم در حال تغییر و ورود به الگوریتم اجماع اثبات سهام است. اثبات سهام بسته به سهم اعتباردهنده تراکنش در شبکه عمل می کند. برای تبدیل شدن به اعتبار سنجی در اتریوم، که نهادهایی هستند که تراکنش ها را تأیید می کنند تا اطمینان حاصل شود که شبکه دستکاری نشده است، کاربران باید اتریوم خود را به سرمایه گذاری کنند.

در شبکه اتریوم، نسخه های توکنیزه بیت کوین متعددی وجود دارد. اینها توسط بیت کوین با نسبت ۱:۱ پشتیبانی می شوند، به این معنی که هر توکن ERC-20 که نشان دهنده بیت کوین در گردش است، یک بیت کوین در اختیار دارد که از آن پشتیبانی می کند. نسخه‌های توکنیزه بیت‌کوین در اتریوم به کاربران این امکان را می‌دهند که در حین استفاده از برنامه‌های غیرمتمرکز، بیت کوین را نگه دارند. به عنوان مثال، دارندگان توکن می توانند بیت کوین خود را برای کسب سود قرض دهند.

تفاوت اصلی آنها در قیمت است !‌ قیمت بیت کوین در زمان نگارش این مقاله حدودا ۱۵ برابر قیمت اتریوم است!

مقایسه بیت کوین و اتریوم: راه حل مقیاس پذیری

شبکه های مرکزی بیت کوین و اتریوم هر دو از مشکلات مقیاس پذیری رنج می برند. بیت کوین به طور متوسط هفت تراکنش در ثانیه را انجام می دهد، اما شبکه اتریوم می تواند حدود ۳۰ تراکنش در ثانیه را انجام دهد. در مقایسه، ویزا (Visa) حدود ۱۷۰۰ تراکنش در ثانیه را انجام می دهد در حالی که ادعا می کند می تواند تا ۲۴۰۰۰ تراکنش را نیز انجام دهد.

با افزایش تعداد افرادی که از هر دو بلاکچین در طول زمان استفاده می کنند، بیت کوین و اتریوم تقریباً به محدودیت های ظرفیت خود رسیده اند و به راه حل هایی نیاز دارند که به آنها کمک کند تا کاربران بیشتری را در خود جای دهند. اگر شرایط تغییر نکند، کارمزد تراکنش‌های هر دو شبکه زمانی افزایش می‌یابد و تقاضا برای فضای بلاکی بیش از آنچه می‌توانند اداره کنند، افزایش می‌یابد.

بیت کوین و اتریوم رویکردهای متفاوتی برای حل مشکلات مقیاس پذیری خود دارند. بیت‌کوین پیشرفت‌های فنی مانند سگویت Segregated Witness (SegWit) را اجرا کرده است، ارتقایی که برخی از داده‌ها را خارج از فضای موجود هر بلاک شبکه «تفکیک» می‌کند. سگویت امکان استفاده کارآمدتر از فضای محدود ۱ مگابایتی هر بلاک بیت کوین را فراهم می کند.

علاوه بر این، توسعه‌دهندگان روی یک راه‌حل مقیاس‌بندی لایه-دو کار می‌کنند و به راه‌حلی اشاره می‌کنند که یک لایه تراکنش در بلاک چین مرکزی به نام لایتنینگ نتورک ایجاد می‌کند. در لایتنینگ نتورک، تراکنش‌ها سریع هستند و همچنین کارمزدها ناچیز است، زیرا از طریق کانال‌های پرداختی که کاربران ایجاد می‌کنند ارسال می‌شوند.

کانال‌های پرداخت شبکه لایتنینگ که توسط کاربران تولید می‌شوند، از قبل با بیت‌کوین تامین می‌شوند و می‌توانند به اکثر تراکنش‌ها اجازه دهند از بلاک چین مرکزی و به این شبکه لایه دو منتقل شوند.

طرفداران انتظار دارند که شبکه لایتنینگ بتواند تا ۱۵ میلیون تراکنش در ثانیه را انجام دهد. اینها در خود شبکه بیت کوین تسویه نمی شوند، زیرا تنها تراکنش هایی که بر روی بلاک چین مرکزی بیت کوین تسویه می شوند، باز و بسته شدن کانال های پرداخت شبکه لایتنینگ خواهند بود.

اتریوم همچنین در حال پیاده سازی راه حل های مقیاس پذیری است که هم روی شبکه مرکزی اتریوم و هم از طریق شبکه های لایه دو کار می کنند. گزینه اصلی اتریوم برای گسترش بلاک چین مرکزی خود، شاردینگ (Sharding) نام دارد و با ایجاد بلاک چین های جدید به نام “شارد”، تراکم شبکه را کاهش داده و تراکنش ها را در هر ثانیه افزایش می دهد.

هر دستگاهی که از بلاک چین اتریوم استفاده می کند، حافظه دستیابی مستقیم (RAM) و نیازهای ذخیره سازی را به میزان قابل توجهی کاهش می دهد.

راه‌حل‌های مقیاس‌پذیری لایه دو در اتریوم به سرورهایی متکی هستند که مقادیر زیادی از تراکنش‌ها را قبل از ارسال مستقیم به بلاک چین اتریوم گروه‌بندی می‌کنند. روشی که این تراکنش‌ها گروه‌بندی می‌شوند و سپس به اتریوم ارسال می‌شوند، به طور قابل‌توجهی بین اجراها متفاوت است. سایر راه حل های لایه دو اتریوم، زنجیره جانبی نامیده می شوند. زنجیره‌های جانبی شبکه‌های مستقلی هستند که به موازات شبکه اتریوم اجرا می‌شوند و از طریق پروتکل‌هایی با شبکه سازگار هستند که به کاربران اجازه می‌دهد توکن‌ها را از یک شبکه به شبکه دیگر مبادله کنند و عملاً به آن‌ها اجازه می‌دهند از برنامه‌های ساخته شده بر روی اتریوم استفاده کنند در حالی که هزینه کمتری پرداخت می‌کنند. بیت‌کوین و اتریوم از راه‌حل‌های مقیاس‌پذیری متعدد برای کمک به کاهش تراکم شبکه و افزایش تعداد تراکنش‌هایی که می‌توانند در هر ثانیه انجام دهند، استفاده می‌کنند.

منبع خبر: nipoto.com