×
×

من دلواپسم

  • کد نوشته: 3635
  • احسان قرقانی
  • ۱۶ فروردین
  • ۱ دیدگاه
  • امروزه ما ایلیاتی ها،بدلیل شرایط زمانی و مکانی و همنشینی دو زبان ملی و مادری درکنار هم،در خوشبینانه ترین حالت درآستانه ابتلا به بحران”نسیان فرهنگ،زبان و هویت”هستیم.آنچه مرا واداشت در ادامه یادداشت دوست صاحب قلمم جناب اسماعیل آوینی با موضوع زبان مادری،دست به قلم شوم،موضوعی بود که همواره مرا آزار می دهد و آن”رخنه کلمات […]

    من دلواپسم
  • امروزه ما ایلیاتی ها،بدلیل شرایط زمانی و مکانی و همنشینی دو زبان ملی و مادری درکنار هم،در خوشبینانه ترین حالت درآستانه ابتلا به بحران”نسیان فرهنگ،زبان و هویت”هستیم.آنچه مرا واداشت در ادامه یادداشت دوست صاحب قلمم جناب اسماعیل آوینی با موضوع زبان مادری،دست به قلم شوم،موضوعی بود که همواره مرا آزار می دهد و آن”رخنه کلمات فارسی در لابلای زبان مادری”است.این جایگزینی کلمات فارسی در جملات گفتاری ما آنقدرپیش رفته است ،که فقط فعل جمله های ما به زبان مادری بیان می شود!واگراین بیگانگی بازبان مادری به همین روند ادامه یابد،بی تردیدمانیز دچارتنگی نفس در هو یت و زبان خواهیم شد.هرچند این موضوع شایدناخودآگاه بوده باشد اما نباید فراموش کرد که ادامه این روندتیشه ایست به ریشه اصالت،فرهنگ و هویت خودمان.
    زبان مادری ما صرفأ یک زبان نیست بلکه تمدنی سترگ به بلندای تاریخ را روایت می کند.
    یادمان باشداجاق پدران ما آنقدر مقدس بود که هنوزهم به قداست آن قسم می خوریم.یادمان باشد در دامان مادرانی پرورش یافته ایم که خستگی را به زانو در آوردند!بکوشیم تا بخاطرآنان زبان مادری مان را از گزندروزگارحفظ کنیم.آنانی که استاد بهمن بیگی در وصف آنان نوشت”اشک بیش از آب چهره پدران و مادران ما را شسته است”.
    دلواپسم ،دلواپس فراموش شدن زبان مادری ام.دلواپسم فرزندانمان قادر به تکلم زبان ترکی نباشند.دلواپسم دیگر کودکانمان نغمه لالایی مادرانه ایلیاتی را نشنوند.
    دلواپسم در روزگاری که دیگر شیر،بوی جاشیر نمیدهد،زبان گفتاری مان رنگ و بوی زبان مادری مان را ندهد!
    اما در کنار همه این دلواپسی ها چراغ های فروزانی می بینم که درحفظ و تقویت زبان،فرهنگ و هویت ایلیاتی ها می کوشند.من اندیشه استادانی چون دکترکیانی،فرود و فرهاد،یوسفی،مرادحاصل نادری،جهانشاهی،شهنازعشایری،دامون و مادربزرگوارش، افسانه و نازلی و همکاران مجله قشقایی آنلاین و هزاران اندیشمندی که زبانم از بیان آنها قاصر است را که دراین راستا تلاش می کنند می ستایم واز خدای نیلوفرها میخواهم آرامش و دلخوشی همواره در زندگی شان نیلوفرانه قد بکشد.
    من از اهالی قلم و موسیقی آنهاییکه که فرهنگشان ایلیاتی است و همچون گیاهی ساقه شان در شهر و ریشه شان در ایل مانده است میخواهم درراستای حفظ و تقویت این زبان ،این فرهنگ و این هویت بکوشندتاهرروز به هویت و فرهنگ مان قبایی شایسته تر بپوشانیم و به داشتن روحیه ایلیاتی و صداقت ناب قشقایی دروجودمان سرفخربه آسمان بساییم.
    یادتان نرود من اینجا دلواپسم
    قاسم کیان مهر

    نوشته های مشابه

    یک پاسخ به “من دلواپسم”

    1. مهران گفت:

      سلام ودرود بر آقایی کیان مهر عزیز.
      سپاس گزارم چنان در راستای فرهنگ و تمدن وزبان مادریمان تلاش می کنید.

    دیدگاهتان را بنویسید