“سقوط اخلاقی جامعه جهانی”

سالار نادری دره شوری | همه ما به یاد داریم که همین چند وقت پیش ساختمان پلاسکو در تهران دچار آتش سوزی شد و خیلی از عزیزانمان را داغدار کرد.قلب میلیون ها انسان در سراسر جهان به درد آمد.
خیلی از هم وطنانمان جانشان را در این سانحه از دست دادند، خیلی از خانواده ها داغدار شدند، خیلی از کودکان سرزمینم مثل من به جرگه یتیمان پیوستند و بایستی با غم فقدان پدرانشان سالیان سال زندگی کنند ،اما آنچه بیش از همه قلب خیلی از ما را به درد آورد، نحوه برخورد ما هم نوعان با این رویداد بود؛
عکس های سلفی گرفته شده که یک طرف عکس من به ظاهر انسان متمدن زیسته در قرن ۲۱ بودم و طرف دیگر، ساختمان آتش گرفته و در حال فروریزی بر سر هم وطنانم…
این تنها آن ساختمان نبود که فرو می ریخت؛ پایه های خانواده هایی بود که سقوط می کرد، کمر پدران ، مادران، زنان، دختران و پسرانی بود که خم می شد و می رفت که برای یک عمر فلج شود.
عکس ها و ویدئو ها تنها به گرفتن ختم نشد ، بلکه با توضیحات آغشته به فیگورهای روشنفکرانه قرن حاضر منتشر شد.
در اوج ناراحتی به این قضیه فکر می کردم که این برخوردها و این رفتارها و این بی اخلاقی ها مربوط به افراد خاص و موقعیت جغرافیایی خاص است که ناگهان اتفاقی همسان در قلب لندن در برج گرنفل روی داد و همین داستان ها دوباره تکرار شد و بیشتر متاسف و متاثر شدم که این ویروس عالم گیر شده است.
اینها تنها گوشه ای از اتفاقات اخیر بوده؛ قبلا نیز از این اتفاقات افتاده بود ولی اندک امیدی به بهبودی بود که متاسفانه با رویدادها و روندهای اخیر امیدها به ناآمیدی پیوست و معلوم شد که این مرض از وضعیت خوش خیمی به بد خیمی تبدیل شده.
روزها و ماه ها و سال هاست به این می اندیشم که ما انسان ها در این کره خاکی به کدامین سمت در حرکتیم؟!
آیا جز این است که جامعه ما در حال سقوط اخلاقی است؟!…
از مراسم های خاکسپاری بزرگان گرفته تا آتش سوزی پلاسکو؛ از حضور در همایش ها و بزرگداشت ها و کنسرت ها گرفته تا دیدار با بزرگان و هنرمندان.
احترام و اخلاق مداری و کسب اجازه و موقعیت شناسی و رعایت حال مخاطبانمان، آیا در زندگی ما انسان ها اصلا محلی از اعراب دارد؟
من مخالف گرفتن عکس یادگاری و سلفی و یا فیلم یادگاری نیستم ولی همه اینها بایستی متناسب با رعایت موارد بالا باشد.
ما متاسفانه ناخودآگاه در حال ضربه زدن به خود و دیگران هستیم.
من در اینجا فقط بخش کوچکی از برخی مشکلات را بیان داشتم و تنها و تنها کلامم در نقد بی اخلاقی در نحوه استفاده از ابزارهایی چون تلفن همراه و دوربین هایش نیست،و بیشتر روی سخنم بر نبود تعهد اخلاقی ما انسان ها در همه جا و همه حال است.
هیچ موقع این قدر به ستوه نیامده بودم، هیچ گاه اینقدرها رنجیده خاطر نشده بودم و همیشه سعی کرده ام به هم نوعانم عشق بورزم ولی نمی توانم ناراحتیم را از بخشی از ساکنان این مرز و بوم کتمان کنم.
نمی خواهم تظاهر کنم که من اسوه اخلاقم و دیگران نماد بی اخلاقی و روی سخنم با خودم نیز هست.
عزت، حرمت و آبروی انسان ها به اخلاق مداری آنهاست.
اخلاق خلاصه به مکان و زمان و موضوع خاصی نیست؛
آنچه که من کوچک ترین با کسب اجازه از شما عزیزانم،در قالب یک توصیه می خواهم بیان کنم این است که:
“اگر ما انسان ها می خواهیم انسان های اخلاق مداری باشیم، بایستی اخلاق را نه تنها در گفتن و نوشتن، بلکه در دیدن و شنیدن رعایت کنیم”.
با تمام فراز و نشیب ها و با وجود روندی نا امید کننده ولی باز من با این شعر و با این احساس خوب مطلبم را به پایان می رسانم که:
“در نومیدی، بسی امید است/
پایان شب سیه، سپید است.

سالار نادری دره شوری